Δίπλα στο σπίτι μας στη Ν. Μάκρη ήταν το σπίτι του αγαπημένου θείου της μάνας μου, του θείου Δημητράκη, όπως τον φωνάζαμε όλοι.Πρόσφυγας κι’ αυτός απ’ τη Μικρά Ασία, όπως η γιαγιά Μαρία. Ένας γλυκύτατος ήρεμος άνθρωπος, πάντα αγκαλιά με τα βιβλία του και βυθισμένος στους στοχασμούς του. Γυναίκα του η θεία Αφροδίτη, όνομα και πράγμα, αρχοντογυναίκα, κάπως αυστηρή σαν χαρακτήρας, δραστήρια όμως και δυναμική, που κάλυπτε τέλεια τα κενά του Δημητράκη της. Η χαρά μου να βρίσκομαι κοντά τους. Οι σοφίες του θείου, μου ξεκλείδωναν και αποκάλυπταν τα μυστήρια του κόσμου. Οι μαγειρικές ικανότητες της θείας στη μεγάλη κουζίνα, διέγειραν τη φαντασία μου με τα περίεργα φαγητά και τα ξεχωριστά καλούδια που έφτιαχνε συχνά πυκνά και τα απολαμβάναμε οικογενειακώς στο σπίτι της.
Το μεγάλο πανηγύρι όμως γινότανε κάθε χρόνο με τον τρύγο και μετά με το πάτημα των σταφυλιών στο μικρό πατητήρι μέσα στο κτήμα. Ιεροτελεστία σωστή. Μικροί, μεγάλοι να πλένουμε τα πόδια μας και με τη σειρά μας να “χορεύουμε” ρυθμικά τον τρελό χορό των σταφυλιών που σιγά σιγά σταφίδιαζαν, έχαναν τους χυμούς τους που μέσω μιας μικρής “βρυσούλας” έπεφταν αφρίζοντας, σε μορφή μούστου πια, σε κάδους ή άλλα βαθιά σκεύη. Το πανηγύρι τελείωνε ή μάλλον συνεχιζόταν με το στρώσιμο του μεγάλου τραπεζιού κάτω απ’ τις συκιές, όπου απολαμβάναμε φαγητά φίλων και γνωστών που κάθονταν μαζί μας για να ευχηθούν καλά κρασιά, υγεία και του χρόνου όλοι μαζί στο ετήσιο, μεθυστικό και αλησμόνητο αυτό πανηγύρι.
Στις γλυκές φθινοπωρινές μέρες που ακολουθούσαν, οι κουζίνες μας έπαιρναν φωτιά. Μοσχομύριζαν βρασμένο μούστο, μεθυστικά πετιμέζια, λαχταριστά μουστοκούλουρα, μουσταλευριές πασπαλισμένες με καβουρδισμένο σουσάμι ή ακόμα το πιο χρονοβόρο αλλά μοναδικό σουτζούκι μούστου με καρύδια που μας συντρόφευαν στον μεγάλο κρύο χειμώνα που ακολουθούσε. Αναμνήσεις παλιές και πολλές που μου τις έφεραν στην επιφάνεια λίγες σταγόνες από ένα υπέροχο πετιμέζι που δοκίμασα, πριν ξεκινήσω να φτιάχνω τα δικά μου πια μουστοκούλουρα, στη δική μου κουζίνα. Πετιμέζι Μπαναγιάννη, κατευθείαν από Παριανούς αμπελώνες, της φιλικής μας οικογένειας Δ. Χανιώτη.
Υλικά ( 70 μουστοκούλουρα μπουκίτσες )
- 100 γρ. ελαιόλαδο
- 100 γρ. νερό
- 100 γρ. χυμό πορτοκαλιού
- 150 γρ. πετιμέζι
- 100 γρ. ζάχαρη άχνη
- 1 σφηνάκι κονιάκ
- 500-600 γρ. αλεύρι
- 1 κ.γ. μπέικιν
- 1 κ.γ. κανέλα
- 1 κ.γ. γαρύφαλλο σκόνη
- 1/2 κ.γ. αμμωνία
Εκτέλεση
- Σε μια λεκάνη ρίχνω όλα τα υγρά, ελαιόλαδο, νερό, χυμό πορτοκαλιού, πετιμέζι και κονιάκ. Ανακατεύω καλά.
- Στη συνέχεια ρίχνω τη ζάχαρη άχνη και ανακατεύω με όλα τα παραπάνω υγρά.
- Σε ένα μπολ αναμειγνύω αρχικά τα 500 γρ. από το αλεύρι, με την μπέικιν, την κανέλα, το γαρύφαλλο και την αμμωνία. Ανακατεύω καλά και αρχίζω να ζυμώνω, ώσπου να ενωθούν όλα τα υλικά. Σιγά σιγά προσθέτω και επιπλέον αλεύρι, τόσο όσο να έχω μια εύπλαστη και όμορφη ζύμη. Την αφήνω στην άκρη σκεπασμένη για να ξεκουραστεί, περίπου 30 λεπτά.
- Στρώνω το ταψί της κουζίνας με αντικολλητικό χαρτί. Παίρνω κάθε φορά ένα μικρό κομμάτι ζύμης σαν μικρό καρύδι, το πλάθω σε ένα χοντρό κορδόνι, το κλείνω σε κύκλο και το τοποθετώ στο ταψί μου.
- Ψήνω σε πολύ καλά προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 20-25 λεπτά, ώσπου να πάρουν χρώμα τα μουστοκούλουρα. Πάντα βέβαια ανάλογα με το φούρνο.
- Η ποσότητα των πιο πάνω υλικών μου έβγαλε 70 κομμάτια, μικρά όμορφα και γευστικότατα μουστοκούλουρα. Τα έψησα σε δύο δόσεις. Το ένα ταψί αμέσως μετά το άλλο.
Καλή σας επιτυχία
Leave a Reply