Μούρα γλυκό του κουταλιού

Επιτέλους η μαυρίλα αποχρωματίζεται σιγά σιγά. Γίνεται χρυσαφιά σαν τον ήλιο, κόκκινη σαν το γεράνι και την ώριμη φράουλα, πράσινη σαν τον πλατύφυλλο βασιλικό στον γνωστό μπλε τενεκέ των νησιών, γαλοζοπράσινη σαν τους βυθούς των ωκεανών, μαβιά σαν το δείλι και τα ώριμα μούρα και άσπρη, κάτασπρη σαν τους γλάρους τους ατρακτοειδείς των ελληνικών θαλασσών.Επιτέλους, το αγαπημένο καλοκαίρι (μου) ήρθε. Και τα μούρα μου, λίγο πριν γίνουν μαρμελάδα, έκαναν μια στάση αποφασιστική, πήραν ακόμα μερικές στροφές στην κατσαρόλα και σταμάτησαν γλυκά και ήρεμα σε ένα θεσπέσιο, μοναδικό και σπάνιο καλοκαιρινό γλυκό  του κουταλιού. Υπάρχουν ακόμα αυτά τα υπέροχα δέντρα στις γειτονιές. Και πριν τα μούρα τα φάνε τα πεζοδρόμια και μουρμουρίζουν οι περαστικοί, βάλτε τα παλαιά σας υποδήματα, πάρτε σακουλίτσα και μαζέψτε όσα περισσότερα μπορείτε. Πιστέψτε με, θα σας ευγνωμονούν οι τυχεροί που θα δοκιμάσουν τη μαρμελάδα ή το γλυκό σας, θα σας ευγνωμονούν και οι γείτονες που δεν θα βλέπουν λερωμένα τα πεζοδρόμια τους απ’ τον μαβί και παραμελημένο αυτό θησαυρό. Απλά αυτοί ΔΕΝ ξέρουν!

Υλικά

• 800 γρ. μούρα μαύρα, άσπρα, ροζέ. Aυτή ήταν η συγκομιδή μου από παλαιό γειτονικό δέντρο.
• 600 γρ. ζάχαρη κρυσταλλική
• Το χυμό από μισό λεμόνι ή ένα ολόκληρο, αν το λεμόνι είναι μικρό.

Εκτέλεση

• Πρωί πρωί με τη δροσούλα, βάζω τα μούρα μου σε ένα σουρωτήρι και τα ξεβγάζω με τρεχούμενο νερό 2-3 φορές. Τα βάζω σε λεκάνη με νερόξυδο και με τη βοήθεια ενός μικρού κοφτερού μαχαιριού αφαιρώ με προσοχή τα κοτσανάκια τους. Ένα, ένα μούρο και αφού αφαιρέσω το κοτσανάκι του (η ψυχοηρεμιστικοθεραπεία αυτή μου πήρε μισή ώρα) το βάζω σε άλλη καθαρή λεκάνη. Καθαρίζω όλα τα μούρα και κάνω ένα τελευταίο γρήγορο ξέβγαλμα και στράγγισμα.

• Ξαναζυγίζω τα μούρα, αυτή τη φορά βγάζοντας τα κοτσανάκια και με τη σχετική φύρα, το βάρος πήγε λίγο πιο πάνω απ’τα 700 γρ. Σε ένα σκεύος ή και κατ’ ευθείαν στην κατσαρολίτσα που θα βράσουν, βάζω σε στρώσεις τα 600 γρ. ζάχαρη και τα μούρα. Αρχίζω και τελειώνω με τη ζάχαρη. Τα αφήνω περίπου πέντε έξι ώρες ώστε να βγάλουν τα πολύτιμα, ωφέλιμα και γλυκά ζουμιά τους.

• Απογευματάκι πια και χωρίς να προσθέσω τίποτε άλλο, βράζω τα μούρα μου με τα δικά τους ζουμιά δέκα λεπτά, απ’ την αρχική στιγμή του βρασμού. Περιέργως είχα ελάχιστο αφρό, αυτόν της ζάχαρης και δεν τον αφαίρεσα. Όταν ηρέμησε το γλυκό, ο λίγος αφρός είχε εξαφανιστεί. Είχαν μείνει εν τω μεταξύ και τα πολύτιμα σποράκια τους που δίνουν μια “γρατσανιστή” υφή στο γλυκό, που μου αρέσει πολύ. Τα αφήνω όλο το βράδυ στην κατσαρόλα να “ξεκουραστούν” και να “συνυπάρξουν” μούρα και γλυκά ζουμιά.

• Το επόμενο πρωί, βράζω πάλι τα μούρα προσθέτοντας το χυμό από μισό λεμόνι, ώσπου να δέσει το σιρόπι τους. Πήρε σκάρτα δέκα λεπτά. Η κλασσική, παλιά, γνωστή δοκιμή με τη σταγόνα στο πιατάκι ή στο νύχι (της γιαγιάς ή της μαμάς… απ’ τα βάθη των αιώνων) επιβάλλεται για να βεβαιωθούμε ότι το γλυκό μας έδεσε και είναι πανέτοιμο να μπει σε βαζάκια και μετά, σε βάθος χρόνου, σε παγωτά, σε κρέμες, σε καλοκαιρινά γλυκά ή μόνο του, σε κρυστάλλινο, δαντελένιο μικρό πιατάκι εκ Βοημίας συνοδεία πάντα δροσερού, κρυστάλλινου νερού κατ’ ευθείαν απ’ την πηγή που βρίσκεται δίπλα στο ορεινό εξοχικό.

Καλή και γλυκιά σας επιτυχία