Κριθαράκι + μπριάμ (mixed)

Ημέρα Τρίτη. Ημέρα λαϊκής. Καροτσάκι, πορτοφόλι, μάσκα, κλειδιά, δρόμο. Το μάτι στα babies κολοκυθάκια. Αυτά είναι σκέφτομαι. Δεν ξέρω τι θα μαγειρέψω. Τα φρέσκα babies με τραβούν. Στο σπίτι δυο πατάτες, πολλά ντοματίνια, κρεμμύδια. Ο κύβος ερρίφθη και τα babies επίσης στο πυρέξ. Από κοντά η μεγάλη πατάτα και για συντροφιά το ξερό κρεμμύδι και τρία λουκάνικα χοίρου αλλά όχι χειρίστου είδους. Πλυσίματα, κοψίματα, μπαχάρια, βεγκέτες, λάδια, φούρνος. OMG… πανδαισία. Και να το λάθος, όχι του συγγραφέα αλλά της βιαστικής μαγείρισσας.
“Καλά τι θα φάμε το βράδυ;” αναφωνεί ο μπουκωμένος σύντροφος καταπίνοντας τη νοστιμιά της τελευταίας μπουκιάς του OMG μπριάμ.
“Oooo My God”, αναφωνώ και γω, κάνοντας την ξαφνιασμένη. “Κάτι θα σκεφτεί η συντρόφισσα… σύντροφε”.
Σκάρτη μισή μερίδα μπριάμ, πολλά ευγενή και γευστικά έλαια και μας σώζει το ένα απείραχτο λουκάνικο του οικόσιτου χοίρου.
Βραδάκι και αρχίζει η αναζήτηση, ανοίγουν πόρτες, ντουλάπια, συρτάρια, κατσαρόλες, κιτάπια. Κριθαράκι στο βάθος του διαδρόμου των μπαχαρικών, μόνο και έρημο και μισό του μισού. “Μη μου στεναχωριέσαι του σιγοτραγουδώ, για να καλμάρω την ερημιά του, σε λίγο θα σε βγάλω βόλτα με οικόσιτο χοίρο και πολύχρωμη παρέα”. Το κριθαράκι χλωμιάζει. Ξέρει τι το περιμένει. Καυτό νερό και μπλουμ. Και μετά, όπως είναι, πάντα αλ ντέντε τα ζυμαρικά, και με ζουμάκια νερένια και ζεστά, κατευθείαν στο πυρέξ με την υπόλοιπη παρέα.
“OMG”, αναφωνεί σε στρωμένο τραπέζι και με την πρώτη μπουκιά στο στόμα ο σύντροφος. “Τι’ν τούτο συντρόφισσα;”
Ξεροκαταπίνω και καλά αδιάφορα… “απλά πράγματα σύντροφε, λίγο κριθαράκι με τα υπόλοιπα του μεσημεριού”.
Δεν προχωρώ τη συζήτηση και πέφτω και γω με τα μούτρα στο Oooo My God, θεσπέσιο κριθαράκι μου.
“Άντε και στα δικά σας κορίτσια”, καλέ μη και παρεξηγηθώ… στα μαγειρέματα της OMG συνταγής μου, εννοώ!